I'm sitting here.

Listening to Adele's 'Turning Tables'.

A bit emotional, but happy in a way.

I'm alone and I'm drinking red wine.

- Wine is never good for me.

Yesterday, in the bus, I wrote the following:

(it's in Dutch, je m'excuse)

Wie je tegenkomt op de trein.

Ik hoorde dat je me vergeven hebt.

Nooit gedacht dat dat zou gebeuren.

De jongen die altijd maar struikelde,

en zich maar met moeite kon rechtkrabbelen.

Toch sta ik nu oog in oog met je.

Het doet geen pijn,

en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht.

Jij glimlacht nu ook.

Door de tranen in mijn ogen zie ik je niet scherp.

Maar ik weet dat je er bent.

De wereld raast aan een snel tempo door je heen.

Maar het kan jou niet deren.

Je hebt dezelfde kleren aan als mij.

En dezelfde bril.

En vreemd genoeg zit er ook zo'n onnatuurlijke krul in je haren.

De glimlach verdwijnt. Ik ijl.

Dag vriend.

Dag zielsverwant.

Het ga je goed.