I Quit.

http://samanvers.blogspot.com

there you go.

I'm like a machine.

I destruct my inner being to fake an unnatural death.

Below.

Within my conscious,
There is a quest.
It contains no words.
But the seek for inner rest.

There's chains around my wrists,
Been pulled to opposite sides.
My heart is the first to tear apart,
Afraid it will reveal what it wisely hides.

The colour of my skin is dark by dirt.
My face is tired and wet by tear.
Alone I hang in this empty lot.
Knowing that the end of me is near.

Location : Pelikaanstraat 15-23, 2018 Antwerpen,

Flee.

Like a bird, flying from tree to tree.

I want to abduct the air and hide it onder my wings.

And the ignorant me chooses the horizon as my final destination.

And when I drop myself into the empty air,

I feel this tingling on top of my lungs.

It feels like the way it felt when I used to be deeply in love.

The drops make their way down on this glass surface.

I watch the birds, who set off for happier adventures.

I spread my arms and drops come racing down my face.

I'm stuck in my utopian fantasy, within the shredding society that is our mutual soul.

Location : Sterrebos 39, 2200 Herentals.

Stilte.

Het glijdende landschap glijdt niet meer.
En de tijd lijkt stil te staan.
De wereld is dood.
De mensen erop ook.

Er wordt een signaal de atmosfeer ingestuurd.
We bekijken alles plots van de andere kant.
Een afrikaans kind leeft zich uit op een djembé.
En mijn hart raakt verknocht aan het ritme

Mijn pupillen verkleinen,
Mijn poriën verwijden.
Mijn longen slaan aan het hamsteren.
En ik proef plots een zoete smaak in mijn mond.

Ik leef.

Location : Romeroplein, 2200 Herentals,

So

I thought it was time for a fresh start. After having bailed on you guys for over 2 months. But a fresh start is a different start. Less gibberish, more meaningful content.

If you don't fancy poetry or even the simplest form of expressing emotions, please leave.

Yours truly,

Jeroen.

What?

En dan stap je buiten,

je weet niet wat er gebeurt.

Je leven is een hooiberg

en je ziel is een speld.

Het grind tussen de straatstenen

bezwijkt onder je gewicht.

Het knarst hevig,

omdat het geen uitweg vindt.

Je stapt op de tram.

De deuren slaan toe.

Je voelt je alleen,

bekrompen tussen de menigte.

Want dat ene,

dat enkele,

daar waar je controle over had.
Dat verdwijnt zomaar.

Je verliest de grip,

Je laat los,

Je valt in het diepe,

Je sterft.

Ik ben het grind onder je voeten.
Ik weet geen uitweg.