What?

En dan stap je buiten,

je weet niet wat er gebeurt.

Je leven is een hooiberg

en je ziel is een speld.

Het grind tussen de straatstenen

bezwijkt onder je gewicht.

Het knarst hevig,

omdat het geen uitweg vindt.

Je stapt op de tram.

De deuren slaan toe.

Je voelt je alleen,

bekrompen tussen de menigte.

Want dat ene,

dat enkele,

daar waar je controle over had.
Dat verdwijnt zomaar.

Je verliest de grip,

Je laat los,

Je valt in het diepe,

Je sterft.

Ik ben het grind onder je voeten.
Ik weet geen uitweg.